Nazywam się Adam Prade, mam 28 lat i mieszkam w Mielcu (woj. podkarpackie). Od ponad dwudziestu lat choruję na wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Przez większość tego czasu choroba pozostawała aktywna, a leczenie i zapobieganie jej objawom było utrudnione – powód stanowiło moje uczulenie na leki z rodziny salicylanów (w 1998 roku wystąpił u mnie zespół Stevensa-Johnsona).
Mimo stałej kontroli lekarskiej, w 2015 roku moja choroba przerodziła się w nowotwór złośliwy jelita grubego. Poddano mnie operacji w Uniwersyteckim Szpitalu Klinicznym im. WAM w Łodzi. Podczas zabiegu usunięto mi większą część jelita grubego i wyłoniono stomię na jelicie cienkim. Dwa miesiące później rozpocząłem pierwszą chemioterapię (FOLFOX 4).
Myślałem wtedy, że najgorsze już za mną i że wreszcie będę mógł czerpać radość z życia. Stomia rozwiązała większość problemów w moim codziennym funkcjonowaniu. W końcu „stanąłem na nogi”, cieszyłem się każdą chwilą – jak reszta moich rówieśników. Poznałem wspaniałą dziewczynę, adoptowałem psa, chodziłem na spacery, nawet zacząłem jeździć na rolkach… Po raz pierwszy robiłem proste, zwyczajne rzeczy, które dla mnie były czymś zupełnie nowym. Czułem się naprawdę szczęśliwy.
W listopadzie 2017 roku podczas kontrolnej tomografii okazało się, że rak powrócił i dał przerzuty do otrzewnej. W lutym 2018 roku lekarze z łódzkiego Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego podjęli próbę operacji, z nadzieją na usunięcie zmian nowotworowych. Niestety przerzuty okazały się nieoperacyjne. Zostałem poddany kolejnej chemioterapii (Erbitux + Folfiri), która dawała cień szansy na zmniejszenie zmian i powtórny, tym razem pomyślny zabieg.
Po raz trzeci operowano mnie w październiku 2018 roku, tym razem na oddziale onkologicznym Szpitala Uniwersyteckiego w Lublinie. Również bezskutecznie. Zmiany okazały się na tyle zaawansowane, że lekarze odstąpili od planowanej pierwotnie metody HIPEC.
Od wiadomości o powrocie choroby minął już ponad rok. Ciągle walczę i staram się myśleć pozytywnie. Niestety na obecnym etapie wykorzystałem już wszystkie szanse związane z leczeniem refundowanym przez NFZ. Żadna terapia nie była na tyle skuteczna, żeby zapewnić mi powrót do zdrowia.
Czeka mnie więc bardzo kosztowna chemioterapia, która wykorzystuje nowy, jeszcze rzadko stosowany w Polsce lek Stivarga (Regorafenib). Polska jest jednym z nielicznych krajów Unii Europejskiej, w których ten rodzaj terapii nie jest refundowany. Miesięczny koszt leczenia waha się od 13 do 18 tysięcy złotych – w zależności od dystrybutora leku. Jak łatwo obliczyć, moje nowe wydatki mogą sięgać nawet 216 tysięcy złotych rocznie.
Dotychczas wszystkie nierefundowane wydatki związane z chorobą pokrywałem dzięki własnym środkom oraz dzięki pomocy rodziny, jednak powyższa kwota jest dla mnie na chwilę obecną zupełnie nieosiągalna. A czas działa na moją niekorzyść.
Będę bardzo wdzięczny za pomoc i za każdą kwotę wpłaconą na moje subkonto fundacji.
Darowizny na rzecz leczenia Adama można przekazywać za pomocą płatności on-line, karty płatniczej, PayPal lub tradycyjnego przelewu. Aby dokonać wpłaty, kliknij powyżej na czerwony przycisk "Wspomóż" w niebieskim prostokącie.
