Natalia w lipcu 2017 zaczęła swoją drogę ze złośliwym nowotworem mózgu. Glejakiem 3 stopnia- gwiaździakiem anaplastycznym III stopnia WHO, położonym w płacie ciemieniowo- potylicznym. Operacja odbyła się 26 lipca 2017 roku w Szczecinie.
Guz był wielkości mandarynki, jednak udało się go w większości wyciąć. Niestety potwierdzono, że jest to nowotwór złośliwy - podstępny glejak w trzecim stadium złośliwości. Wysoka złośliwość i ryzyko nawrotu w tej lub w postaci czwartego stopnia, skłoniła lekarzy do skojarzonej radio-chemioterapii.
Po przejściu ciężkiej radioterapii w dawce życiowej 60 Gy + 6 cykli w leczeniu skojarzonym chemioterapią ( temodal). Natalia starała się dalej żyć jak tylko najnormalniej można i kontrolować co 3 miesiące. Mimo powikłań w postaci zaburzenia pola widzenia, ogólnego osłabienia walczyła i walczy dalej.
Ponowny bój rozpoczął się na nowo w grudniu 2019 tydzień przed świętami. W loży pozabiegowej pojawiła się wznowa guza w prawym płacie potylicznym. Operacja odbyła się 8 stycznia w Bydgoszczy w 10 Szpitalu Wojskowym, pod okiem i ręką najukochańszego i najznakomitszego Profesora Marka Harata, pod opieką którego Nati jest od stycznia 2018 roku. Guz został wycięty w całości, wstępne badania histopatologiczne pokazały, że dalej jest to guz glejowy 3 stopnia, czekamy na szczegółowe badania, które potwierdzą, czy dalej jest to genetycznie ten sam guz.
Natalia mimo całkowitej niezdolności do pracy wg ZUS, a także stopnia niepełnosprawności nie otrzymała renty, ponieważ zabrakło jej 5 składek, żeby uzyskać świadczenie. W tym momencie nie może pracować, z racji niezdolności do pracy, której termin rozpoczęcia ZUS wyznaczył od dnia zachorowania ( operacji tj. 26.07.2017 roku). Po drugiej operacji jest osłabiona, pole widzenia w lewym oku jest praktycznie już utracone. Jak rozmawiałyśmy z Panią doktor to normalne w przypadku tego położenia guza, niestety Nati nigdy tego widzenia nie odzyska, tak jak było wcześniej. Jest zdana tylko na nas, Mamę i mnie ( starszą o rok siostrę), w kwestii finansowania dojazdów, życia i leczenia, a także na wpłaty dobrych dusz i serc, czyli Was.
Dziękuję wszystkim za wsparcie, dobre słowo i pomoc
Natalia do końca życia będzie już pacjentką onkologiczną. I to się nie zmieni, ale musimy zrobić wszystko co się da, zminimalizować ryzyko progresji guza w glejaka wielopostaciowego. Chcemy walczyć i mieć czysty rezonans przez długie lata! Bez wsparcia finansowego same nie damy dłużej rady ratować Jej młodego życia. Spotkałyśmy na swojej drodze wspaniałych ludzi, których praca i oddanie pozwalają wierzyć, że nam się uda... że wygramy. Natalia bardzo chce żyć - ma dla kogo, a my nie możemy sobie wyobrazić naszego życia bez Niej.
My daughter Natalia is 24 years old and studies journalism, dances and sings in a theatre. She is a pretty, energetic and optimistic girl. On 7th July she asked me how I feel when I have a migraine, because she has it for the first time and she feels bad. It was a time when I lived 300 km away from Szczecin and I asked her to go to hospital. Then only a few hours had passed before she heard the first diagnosis: hypodense of about 4 cm which requires urgent neurosurgical procedures. It was Friday. I stopped my own treatment and on Monday I had already moved to Szczecin. Then we went through endless examinations and consultations with specialists. A tumour at the size of a mandarin was placed in the perieto-occipital lobe.
On 26th July my daughter had a 7-hour radical surgery. It was exteremely risky. As the doctor said „It’s a parachute jump and we just have to hope that the parachute will open and we will land safely”. The loss of eyesight and paresis were the risk. Then the great news came: Natalia lives, a tumour was completely resected . There were some complications but they stopped after a few days. After ten days Natalia was back at home and full of optimism she was waiting for the result of the histopathological examination. Then came the worst – we were informed that it was a malignant neoplasm – III grade sneaky glioblastoma . Highly malignant tumour and the chance of recurrence of tumour of the same or IV grade persuaded the doctors to apply CTD therapy. We have been fighting for two weeks now. Every day we go 50 km to hospital and back. Natalia is really courageous and takes everything which she goes through with a smile. She worries but doesn’t give up. Sometimes I feel exhausted but I would be ashamed if I gave up seeing how brave she is. We are three in this struggle: Natalia, my older daughter Nicola and me. Alone but at least together…
3 months ago we were convinced that we would manage financially. I don’t have a job. My older daughter is 25 years old – she is the only one who provides for the whole family. She does what she can – pays our bills, fuels the car, buys medicines, pays for the private consultations with the specialists, but her savings has already finished. We are running out of money for daily transport and essential medicines.
Currently, the oral chemotherapy has had to be discontinued due to immunological problems and the risk of thrombopenia. The immune system has to improve soon. We all shake every time laboratory results come, but we still fight and will never give up. My child has a great chance of recovery – this is the opinion of the doctors. However, there is no guarantee. Natalia has to get through this hard time somehow. There are still four weeks of CTD therapy ahead of us and after that a few months of chemotherapy. When the therapy refunded by National Health Fund come to an end we want to continue the oral chemotherapy - III grade glioblastoma is a sneaky enemy. It attacks through years and takes everything that we have.
Natalia will be oncological patient till the end of her life. This won’t change but we have to do everything we can to minimalize the risk of the progress of glioblastoma into glioblastoma multiforme. We want to fight and have clear MRI scans in years to come. We won’t longer be able to save Natalia’s young life without financial help. We have met amazing people on our way. Their job and devotion let us believe that we will succeed. that we will win. Natalia very much wants to live – she has people to live for and we cannot imagine our lives without her.
On behalf of Natalia, Nicola and my own – I am asking for help.
